“Eigenlijk was ik aan het kijken naar háár reactie, want zelf voel ik gewoon niet waar mijn grens ligt.”

😅

We waren in duo’s aan het oefenen: herken waar je persoonlijke grens ligt — wanneer komt iemand te dichtbij? Wat voel je? En tot waar is het nog wél comfortabel? 

Bij de nabespreking bleek dus dat zij dus vooral op haar oefenpartner had gelet.  

Niet op zichzelf. 
Niet op wat er in haar lijf gebeurde.

Er gebeurde namelijk niks... 

😶 

En eigenlijk is dat niet zo abnormaal. 

Zeker bij vrouwen met autisme is het iets wat ik vaak zie:

We zijn zo gewend om ons af te stemmen op anderen, dat we vergeten zijn hoe we afgestemd raken op onszelf. 

Grenzen?

Die voelen we meestal pas… wanneer het al te laat is. 

Als we overprikkeld raken. 
Opeens uitgeput zijn. 
Of plots beginnen huilen, of snauwen, of zelfs helemaal blokkeren. 

Vaak begrijpen we zelf niet goed waar dat dan ineens vandaan komt. 

🤔

In werkelijkheid komt dat natuurlijk nooit opeens. Je lichaam wist het al. En je had het eigenlijk kunnen zien aankomen. We zijn het alleen zó gewoon om er niet naar te luisteren, dat we die signalen niet meer herkennen. 

😕

Ik vergelijk het graag met zo’n waarschuwingslampje op je dashboard. In het begin valt dat op. Je denkt: daar moet ik iets mee. 

Maar je auto rijdt nog, dus je rijdt gewoon verder. Het kan nog wel even. 

Na een tijdje zie je dat lampje zelfs niet meer. En je vergeet dat het er is. 

Tot het opeens rood wordt. En je auto stilvalt…

❌❌❌

Zo werkt het dus bij grenzen ook. De waarschuwingssignalen zijn er, maar als we ze negeren, dan voel je ze op den duur niet meer.

En dan loopt het uiteindelijk opeens mis…

🤯

Ook zij was hier goed in geworden. In signalen negeren.

Logisch eigenlijk, want ze heeft hier jarenlang op getraind.

Ze omschrijft zichzelf als flexibel en is er trots op dat ze blijft doorzetten, ook wanneer iets wel heel ongemakkelijk voelt. Met aanstellerij kom je nergens in het leven, toch?

Uit ervaring weet ze ook dat doorduwen wérkt. Hoe vaker je de signalen negeert, hoe zwakker ze worden. Tot het uiteindelijk ‘vanzelf’ gaat en je dat ongemak niet meer voelt.

💪🏻

En het werkt inderdaad, op korte termijn.  

Op lange termijn kom je altijd bedrogen uit.

Daarom zit zij natuurlijk vandaag in mijn training, omdat de nadelen inmiddels vele malen groter zijn geworden dan de voordelen. 

⚖️

Omdat ik weet dat er altijd een weg terug is, en dat iedereen dit kan leren voelen, ongeacht hoe goed je geworden bent in dat negeren, deed ik de oefening met haar opnieuw. Alleen deze keer: zonder afleiding. 

Nu om écht op haar eigen grenzen te focussen. 

🔍

En wat ontdekte ze?

“Ik voel ineens dat ik het moeilijk vind om jou recht aan te blijven kijken. Dat wordt ongemakkelijk als je te dichtbij komt.” 

Daar was het: haar lampje

Subtiel maar duidelijk. Hier kan ze iets mee!

🚨

Als je jouw grenzen niet meer voelt, betekent dat dus niet dat ze er niet zijn. Je hebt jezelf gewoon aangeleerd om ze te negeren — en dat werkt. Tot het niet meer werkt.

Overprikkeling, uitputting of paniek die opeens daar is zonder dat je het zag aankomen, maakt dat pijnlijk duidelijk.

De kunst is:

Leren herkennen waar die éérste grens ligt,

dat waarschuwingslampje zien,

en er op tijd iets mee doen,

zodat je niet hoeft te wachten tot je motor vastloopt. 

🚗

Wat is jouw waarschuwingslampje? Ga er eens naar op zoek. En als je het gevonden hebt: laat het me gerust weten.