"Ik kan nooit écht mezelf zijn bij anderen"

Kost sociale relaties opbouwen en onderhouden relaties jou ook zoveel energie?

'Sociaal zijn' voelt voor veel vrouwen met autisme als 'hard werken'

Ik wil wel sociaal zijn, maar ik kan het niet opbrengen. Zelfs een koffietje drinken is al teveel gevraagd op sommige dagen.

Het moet altijd van mijn kant komen. Wanneer ik niets stuur, laten 'vriendinnen' ook niks van zich horen. Het voelt alsof ik niet belangrijk ben voor hen.

Mensen verwachten dat ik altijd mee ga, maar ik kan dat niet altijd. En dan voel ik me schuldig wanneer ik weer eens 'nee' heb moeten zeggen.

Ik heb niks interessants te vertellen, dus blijf ik maar thuis. Daarbij heb ik geen energie om gesprekken te voeren die toch nergens over gaan.

Ik zie dat berichtje van een vriendin binnenkomen en ik voel al stress. Wat verwacht ze van me? Hoe reageer ik? Wat gaat ze van me denken? Antwoorden voelt als een taak.

Je wil verbinding, maar het lukt niet...

Je weet nooit goed hoeveel van jezelf je kan tonen...

Je voelt je alleen, zelfs met mensen om je heen...

“Sociaal zijn' kan je leren.

Hoe klinkt dit voor je?

Samen een koffie drinken voelt als ontspanning. Een moment om verbinding te maken met elkaar.

Als je te lang niets van je hebt laten horen, gaan ze je gezelschap al gauw missen en word je vanzelf opgebeld door iemand om nog eens af te spreken.

Je vriendinnen begrijpen het dat je regelmatig 'nee' moet zeggen, maar toch blijven ze je telkens opnieuw uitnodigen, gewoon omdat ze je er graag bij hebben.

Tijdens een gesprek krijg je best vaak de vraag "Wat vind jij hiervan?" want jouw mening is een belangrijk voor je omgeving.

Het voelt fijn om af en toe zomaar een gedachte te kunnen delen met anderen. Spontaan, helemaal jij en zonder te maskeren.

Echt verbinding maken met anderen,

volledig jezelf mogen zijn

en voelen dat je waardevol bent