Donderdag 15 januari 2015. Mijn werkdag zit erop en ik wandel van school naar mijn auto. “Nog één dag, en dan is het weekend,” denk ik. En plots besef ik dat de kerstvakantie – waar ik zó naar had uitgekeken omdat ik dringend moest bijtanken – al voorbij is. Ik heb juist 2 weken rust, slaap en niets-doen achter de rug. En toch... voel ik me nóg vermoeider dan voordien.

Het is alsof mijn batterij alleen maar verder leeggelopen is. Zelfs die korte wandeling naar mijn auto voelt als een marathon. Mijn benen zijn loodzwaar. En ik weet: dit hou ik geen maand meer vol. Niet nog eens wekenlang leerlingen begeleiden, sociaal doen, mijn huishouden regelen, elke dag opnieuw proberen alles rond te krijgen. Ik ben gewoon op.

Wat ik toen nog niet wist was dat dit mijn laatste officiële werkdag zou zijn... voor de komende zeven jaar.

Ik dacht altijd dat het wel zou beteren, als ik maar bleef volhouden.

Ik had altijd al het gevoel dat ik me gewoon nog wat moest aanpassen. Nog wat harder mijn best doen. Even doorbijten. Straks, als ik het allemaal wat gewoon ben – het werk, de planning, het huishouden, sociaal contact – dan zou het wél lukken.

Want dat is wat ik geleerd had: “Voor vrouwen met autisme is het allemaal wat moeilijker, maar je komt er wel. Het kost gewoon wat meer tijd. Meer energie. Maar als je blijft proberen, komt het goed.”

En dus probeerde ik. Ik plande, regelde, paste me aan. Ik ging deeltijds werken, maakte weekmenu’s, beperkte mijn sociale activiteiten. Maar het leven bleef moeilijk. En elke kleine tegenslag – een afspraak die verschoof, file, een feestdag op mijn boodschappendag – was genoeg om me volledig uit balans te brengen.

En ik voelde me schuldig. De hele tijd. Voor alles wat ik niet kon.

Zelfs als ik een hele dag gewerkt had en in de zetel plofte van vermoeidheid, dacht ik nog: “Waarom kan ik dit niet beter?” Andere mensen werkten voltijds, zorgden voor hun gezin, gingen sporten, zagen vriendinnen, deden vrijwilligerswerk… en ik? Ik kon ‘s avonds amper de trap nog op.

Nee zeggen was geen optie, want dat voelde als falen. Dus bleef ik taarten bakken voor verjaardagen. Bleef ik mezelf oppeppen voor sociale afspraken. Tot zelfs die bijna allemaal wegvielen – ik had er de energie niet meer voor.

En tegelijk dacht ik ook: “Ik mag niet klagen.” Ik had een lief, toffe collega’s, een warme familie, een stabiele thuis. Maar dat maakte het alleen maar verwarrender. Waarom lukte het me dan niet om mijn leven op orde te krijgen?