"Wat hebben we toch weer geluk met deze groep."
Dat zei mijn collega onlangs, toen we samen Sterk in je schoenen aan het voorbereiden waren.
Ik keek haar een beetje raar aan.
"Nee," zei ik. "Daar ben ik het niet mee eens."
🤨
Het is een zalige groep, dat wel – stuk voor stuk vrouwen die zich herkennen in het verhaal, die enthousiast zijn om bij te leren, en openstaan voor advies. Vrouwen die we écht kunnen helpen. Een groep waar ik ook elke keer opnieuw blij van word dat ik ermee mag werken.
Maar ik geloof niet dat dat geluk was.
🍀
“Wij zijn zelf van in het begin héél duidelijk zijn geweest voor wie deze training bedoeld is,” zeg ik.
We hadden dit traject het ook kunnen omschrijven als: Groeisessies voor personen met autisme, maar dan had waarschijnlijk geen enkele van deze vrouwen zich ingeschreven.
🤷🏻♀️
Want de meesten van hen vinden zichzelf geen ‘doorsnee’ persoon met autisme. Ze kunnen net heel veel. Ze gaan werken, wonen op zichzelf, hebben een gezin, hobby’s, vrienden...
Hun probleem is dat ze moeilijk ‘nee’ kunnen zeggen, waardoor ze snel uitgeput raken, en overprikkeld. Ze hebben het gevoel dat ze zich heel de tijd moeten aanpassen, nooit écht zichzelf mogen zijn en ze zetten hun eigen verlangens te vaak op de laatste plek.
‘Personen met autisme’ klopt wel als omschrijving, maar ze identificeren zich er niet zo hard mee. Als we zo’n brede oproep hadden gedaan, voelde niemand zich echt aangesproken. Het is te vaag en onduidelijk.
😶🌫️
Personen die twijfelen, reageren daar dan gewoon niet op. Tegelijk stromen er wél allerlei mensen binnen waar het misschien niet mee klikt.
Dan wordt het inderdaad een kwestie van geluk.
Maar als je heel helder bent in wat je wél wilt, dan filter je automatisch al de rest eruit. En nu lijkt het alsof we geluk hebben…
…maar eigenlijk hebben we gewoon goeie grenzen gesteld.
💪🏻
Ze knikt instemmend.
“Zo had ik het nog niet bekeken.”
Het is een beetje zoals bij kerstcadeaus. Vroeger dacht ik altijd:
"Verras me maar."
En meestal viel dat tegen: Té vaak kreeg ik een cadeaubon, of chocola (mensen weten dat ik dat graag eet) of iets wat wel even leuk was, maar later in een hoekje in de kast belandde om nooit meer te gebruiken.
🎁
Later begon ik wat grenzen aan te geven hierin:
“Ik wil géén bon, koop liever een boek voor me.”
Maar dat maakte het niet veel beter, want een groot deel van die boeken heb ik uiteindelijk nooit uitgelezen. Niet mijn genre…
Tegenwoordig ben ik specifieker:
"Ik wil een boek van die ene auteur, of een gadget van die ene winkel."
Dat voelt misschien minder verrassend… maar ik krijg gegarandeerd cadeaus waar ik écht blij mee ben!
🥳
Zo werkt grenzen stellen.
Hoe duidelijker je bent over wat je nodig hebt, wat je leuk vindt, wat je aankan – hoe makkelijker het wordt om dat ook effectief te krijgen. Je hoeft dan niet meer te hopen dat anderen toevallig het juiste kiezen – of in ons geval: hopen dat de juiste vrouwen voor onze cursus kiezen.
We kiezen zélf al, op voorhand.
✅
En dat geldt niet alleen voor kerstcadeaus of groepsprogramma’s. Het werkt zo bij alles. Zo bijvoorbeeld ook voor jobs die bij je passen. Voor hulp vragen thuis. Voor vriendschappen opbouwen.
Mensen die ‘altijd geluk hebben’, zijn meestal mensen die echt goed weten wat ze willen en zich niet tevreden stellen met minder.
Dus nee, ik geloof niet in geluk,
ik geloof in iets veel beters:
😉
Ik geloof dat als jij je grenzen goed kent en ze ook durft aangeven – er vanzelf dingen op je pad komen die echt bij jou passen. Zoals die groep van zeven vrouwen waar wij nu mee werken.
Dat was geen toeval. Dat was helder zijn. Grenzen stellen. En precies daarom voelt het nu als een match made in heaven.
👼🏻
Ben jij zo iemand die nogal snel denkt dat je altijd pech hebt? Of kan je – als je terugkijkt – nu opeens zien waar je wél al goede grenzen hebt gezet. Want dat is het:
